Het spreekuur was vandaag vol met mensen die of griep hebben , of nog hoesten van een virus infectie of die gewoon wat uitgeput zijn na de grauwe winter dagen en wat virussen.
Hun verklap ik een groot winter geheim, de bloedsinaasappel. Alleen te koop in de wintermaanden, deze hebben een extra vitaliteit . Ze hebben natuurlijk net als een gewone sinaasappel vitamine c, 
Het antioxidant anthocyaan geeft deze voedzame citrusvrucht een unieke kleur. Daarnaast zorgt deze antioxidant ervoor dat het risico op kanker en hartziekten verkleind wordt. In toevoeging op het beschermen van het lichaam tegen deze terminale ziekten zorgt anthocyaan er ook voor dat de bloedvaten sterker en flexibeler worden, bovendien begeleidt anthocyaan in het verlagen van de ’slechte’ cholesterolniveaus. Dus in het kort, je bent ervan verzekerd een gezonde dosis anthocyaan binnen te krijgen wanneer je bloedsinaasappels consumeert.(bron, mens en gezondheid info)

Maar de kracht van deze heerlijke sinaasappel is meer dan de som van delen.Alleen al de verrassing van de mooie kleur, dan het tintelend gevoel als je het sap drinkt. Pers ze met de hand om de kwaliteit te behouden en drink het meteen op. 
Dus op naar een winkel, en koop een netje, liefs biologisch dynamisch en je zult het merken. Ben wel snel, want het seizoen loopt bijna af.

Meidoorn is een bekende struik. Hoe heerlijk als hij weer bloeit in maand Mei , maar er zijn wel doornen, dus oppassen.
In Schotland woonden we naast een murmelend beekje met een prachtige stevige meidoorn haag. Zou de haag in het sprookje van Doornroosje ook door de Meidoorn gevormd zijn? Maar de meidoorn kan ook tot een mooie boom uitgroeien. 
Nu is meidoorn ook een goede ondersteuning van hartfunctie, en kan zelfs de bloeddruk wat verlagen. 
De werking van hiervan is al eeuwen bekend. Meidoorn thee is ondersteunend in het verlagen van de bloeddruk en cholesterol .Het is zeker de moeite dit te proberen bij licht verhoogde bloeddruk.  Het duurt 6 weken voordat je effect kan weten. je kan thee drinken of supplementen gebruiken. 

  Euthanasie is deel van den Nederlandse cultuur geworden. Dagelijks krijg ik patiënten op het spreekuur die zeggen, zo hoeft het niet meer . Meestal zit daar een hulpvraag achter en gaan we daar verder meer.
De patient wil wel leven, maar niet lijden.
Soms zijn mensen heel overtuigd, zoals een 97 jarige dame waarbij alles moeilijker werd. Nog helder van zinnen maar de levenslust was op. Nu, denken we, dan mag ze toch wel rustig sterven of niet.
Ik had pas een discussie met mijn broer waarbij ik uitlegde waarom ik geen euthanasie wil doen.
Vanuit het bewustzijn dat er een leven na de dood is zou het een vroeg geboorte zijn, je bent niet voor bereid.
Hij heeft niets met een leven na de dood, maar vond mijn argument helder.
Dit onderwerp heb ik ook ter sprake gebracht in verschillende lezingen en een persoon vroeg, maar zou dit niet iets zijn wat de huidige mens wil doormaken, van leren? Een zinnige vraag en we leven in vrijheid en misschien dacht ik, kan dit een ervaring zijn die iemand wil door heen wil gaan. 
Totdat ik het bericht van de arts Zoltan Sherman  las.
Hij bevond zich in de situatie dat hij een patiënt toegezegd had haar te helpen en de tijd was gekomen. Nu kan deze arts waarnemen wat er gebeurt tijdens het sterven proces. We kennen allemaal de verhalen van bijna gestorvenen dat ze een plateau zien, een overzicht van hun leven.
In de antroposofie begrijpen we dit zo dat onze herinneringen in ons vitaliteit , ons levens lichaam woont en bij het sterven laat dit levens lichaam zich los van het lichaam. Dit duurt 3 dagen voor het helemaal los is, reden ook dat traditioneel mensen pas na 3 dagen begraven worden.
In deze drie dagen beleven we alle herinneringen voordat dit levenslichaam oplost en de ervaringen nemen we mee op onze verder reis.Met deze ervaringen kunnen we ons vorig leven verwerken en het volgende gestalte geven. 
Tot zijn shock merkte deze arts dat hier geen loslaten van het vitaliteit lichaam was, maar het werd versplinterd, viel in stukken uit elkaar. De persoon sterft  zonder toegang te hebben tot zijn herinneringen,tot al zijn levenservaringen. Ik kan niet nagaan of deze ervaring objectief waar is, of dat het bij iedere euthanasie zo is. Maar het maakt me extra terughoudend, want dit wil niemand van ons meemaken, een totale uitwissing van zijn herinneringen aan zijn leven.  
Maar hoe is dan bij andere vormen van plotseling sterven, bij auto ongelukken, hartaanvallen. Ik begrijp dat hierbij wel een natuurlijk loslaten van het vitaliteit lichaam plaats vind. Het is de invloed van de middelen die bij euthanasie gebruikt worden die deze specifieke versplintering zou veroorzaken. 
Gelukkig leven we in Nederland in een land waarin ieder vanuit vrijheid en eigen inzicht zijn houding kan bepalen tegenover euthanasie. Mijn zorg is dat euthanasie alleen gezien wordt als een verlossing, een eind aan het lijden.
Stel nu dat dit toch niet zo is.... 



​