Euthanasie en effect op leven na de dood

  Euthanasie is deel van den Nederlandse cultuur geworden. Dagelijks krijg ik patiënten op het spreekuur die zeggen, zo hoeft het niet meer . Meestal zit daar een hulpvraag achter en gaan we daar verder meer.
De patient wil wel leven, maar niet lijden.
Soms zijn mensen heel overtuigd, zoals een 97 jarige dame waarbij alles moeilijker werd. Nog helder van zinnen maar de levenslust was op. Nu, denken we, dan mag ze toch wel rustig sterven of niet.
Ik had pas een discussie met mijn broer waarbij ik uitlegde waarom ik geen euthanasie wil doen.
Vanuit het bewustzijn dat er een leven na de dood is zou het een vroeg geboorte zijn, je bent niet voor bereid.
Hij heeft niets met een leven na de dood, maar vond mijn argument helder.
Dit onderwerp heb ik ook ter sprake gebracht in verschillende lezingen en een persoon vroeg, maar zou dit niet iets zijn wat de huidige mens wil doormaken, van leren? Een zinnige vraag en we leven in vrijheid en misschien dacht ik, kan dit een ervaring zijn die iemand wil door heen wil gaan. 
Totdat ik het bericht van de arts Zoltan Sherman  las.
Hij bevond zich in de situatie dat hij een patiënt toegezegd had haar te helpen en de tijd was gekomen. Nu kan deze arts waarnemen wat er gebeurt tijdens het sterven proces. We kennen allemaal de verhalen van bijna gestorvenen dat ze een plateau zien, een overzicht van hun leven.
In de antroposofie begrijpen we dit zo dat onze herinneringen in ons vitaliteit , ons levens lichaam woont en bij het sterven laat dit levens lichaam zich los van het lichaam. Dit duurt 3 dagen voor het helemaal los is, reden ook dat traditioneel mensen pas na 3 dagen begraven worden.
In deze drie dagen beleven we alle herinneringen voordat dit levenslichaam oplost en de ervaringen nemen we mee op onze verder reis.Met deze ervaringen kunnen we ons vorig leven verwerken en het volgende gestalte geven. 
Tot zijn shock merkte deze arts dat hier geen loslaten van het vitaliteit lichaam was, maar het werd versplinterd, viel in stukken uit elkaar. De persoon sterft  zonder toegang te hebben tot zijn herinneringen,tot al zijn levenservaringen. Ik kan niet nagaan of deze ervaring objectief waar is, of dat het bij iedere euthanasie zo is. Maar het maakt me extra terughoudend, want dit wil niemand van ons meemaken, een totale uitwissing van zijn herinneringen aan zijn leven.  
Maar hoe is dan bij andere vormen van plotseling sterven, bij auto ongelukken, hartaanvallen. Ik begrijp dat hierbij wel een natuurlijk loslaten van het vitaliteit lichaam plaats vind. Het is de invloed van de middelen die bij euthanasie gebruikt worden die deze specifieke versplintering zou veroorzaken. 
Gelukkig leven we in Nederland in een land waarin ieder vanuit vrijheid en eigen inzicht zijn houding kan bepalen tegenover euthanasie. Mijn zorg is dat euthanasie alleen gezien wordt als een verlossing, een eind aan het lijden.
Stel nu dat dit toch niet zo is.... 



​